Dolomiti Super Fly: moje 5. miejsce

Dolomiti Super Fly to zawody paralotniowe typu Hike & Fly składające się z sekcji pieszych i latających. Wyścig polega na przekroczeniu Alp Dolomickich z dużą prędkością, przechodzeniu przez interesujące miejsca wyłącznie na paralotni lub pieszo.
Wyścig ten czerpie inspirację ze słynnych „X-Alp”, wystawiając zawodników na próbę na trasie zarówno spektakularnej, jak i trudnej do pokonania.
5 dni, podczas których jedynym celem jest szybki spacer, aby wspiąć się na wysokość, wystartować i polecieć jak najdalej, jeść, pić i spać. I powtórz to następnego dnia.
Poprosiliśmy Tittę Scalet z zespołu AKU Hike & Fly, aby opowiedziała nam, jak wyglądały zawody Dolomiti Superfly zorganizowane przez 25 do 30 sierpnia 2024 r.

Pierwszy dzień wyjazdu z Levico. Szybko na oczach wszystkich wraz z Aaronem (Durogatied) wspinam się na szczyt Panarotta, skąd wyruszamy w kierunku San Martino di Castrozza. Pogoda jest dobra i łatwo jest przelecieć paralotnią cały łańcuch Lagorai, na czele jest około dziesięciu pilotów, lecimy szybko i w krótkim czasie musimy stracić wysokość, żeby wylądować w miasto do podpisania. Zawody Hike&Fly obejmują obowiązkowe przejścia, punkty zwrotne, na których zbierane są podpisy zawodników. Z wyjątkiem tych fragmentów trasa jest ustalana według uznania zawodników i zależy zarówno od warunków pogodowych, jak i indywidualnych możliwości każdego uczestnika.   
San Martino to mój dom i jako pierwszy podpisuję! potem znowu szybka wspinaczka w kierunku Pala Monda pod Cimon della Pala, aby jak najszybciej wystartować ponownie, dzień jest dobry na latanie i nie ma potrzeby tracić czasu na ziemi! Oczywiście latanie jest znacznie szybsze niż chodzenie, dlatego wszyscy staramy się utrzymać w powietrzu i większość podróży pokonujemy na paralotni.

Wystartujemy ponownie razem z Aaronem i kierujemy się najpierw w stronę Marmolady. Decyduję się podążać za nim, biorąc pod uwagę jego duże doświadczenie w lataniu, ale nad Falzarego przegapiam linię i silny wiatr uderza mnie w dół w kierunku Alta Badia strong>, Aaron wznosi się wysoko nad Sass de la Crúsc. Pozostaję sam i próbuję walczyć między prądami, aby nie musieć chodzić ścieżkami na lądzie. W Plan de Corones dołączam do Toby’ego w locie (Tobias Grossrubatschered), razem przemierzamy dolinę i czekamy w locie, aż minie pasmo deszczu. W tego typu zawodach często zdarza się łączenie sił z innymi sportowcami: warunki pogodowe, szczególne prądy w dolinach i przemierzanych górach nie są łatwe do odczytania, a łącząc siły można podejmować lepsze decyzje .
PS: Dziękuję Toby'emu i jego zwolennikom za pomoc oraz za parasol i płaszcz przeciwdeszczowy.

Następnego dnia wyruszamy o 6, wspinając się do Vetta d'Italia na drugi punkt zwrotny. Najpierw podpisuję się ponownie i idę pieszo razem z moim kibicem Patrickiem. Jest wczesny ranek i warunki nie sprzyjają jeszcze szukaniu prądów wstępujących do długiego lotu, można jedynie ślizgać się, a do tego prognozy mówią o przelotnym deszczu przez większą część dnia.
Jednak w locie warunki są nadspodziewanie dobre! Zostaję chwilę, a w międzyczasie Aaron obejmuje prowadzenie w powietrzu, po czym poszybuję w stronę trzeciego punktu zwrotnego w Sarentino, do którego cała czwórka najlepszych dociera wieczorem. Czas biec i biegnę jak szalony do 20:00, żeby zmniejszyć skumulowaną różnicę!

Już trzeciego dnia o świcie melduję się w Sarentino i ruszam w pościg! Szybujemy w stronę Merano i wspinamy się na dzienny lot na górę Muta. Podczas startu ponownie spotkałem się z czołową grupą , która czekała na odpowiednie warunki do startu. Razem lecimy w stronę jeziora Resia. W locie znów się spóźniam. Czwórka z przodu nie czesze lalek! W punkcie zwrotnym jestem spóźniony prawie godzinę i gram w dziką kartę: zaczynam z łąki, gdzie od jeziora jest zaledwie 200 metrów różnicy wysokości i wszystko idzie gładko. Wspinam się już szybko w termach, kiedy pierwszych 4 wyrusza na pierwszy trawers, jestem zaledwie kilka minut za nimi, wpadam w pośpiech i po osiągnięciu 3000 metrów wysokości też ruszam na trawers. 3000 nie wystarczy, zawieje mnie blokuje i jestem zmuszony wrócić dokładnie do punktu startu prawie na poziomie jeziora.
Nie pozostaje nic innego, jak zrobić to wszystko jeszcze raz. Teraz liderów już nie ma, znowu około 1 godziny do przodu! Val Venosta się zamyka: ciemne chmury spuszczają pasma deszczu i pomimo zapewnień moich zwolenników decyduję się całkowicie zmienić kierunek i optuję za linią na zachód od grupy Ortles-Cevedale, aby dotrzeć do czwartego punktu zwrotnego czternaście horyzont dalej na południe, do jeziora Idro. Hike&Fly wydaje się sportem indywidualnym, ale bez moich kibiców nigdzie bym nie pojechał, szczególnie w wyścigach kilkudniowych. Czekają na mnie w ustalonych punktach i wspólnie z nimi ustalamy strategię działania, wybierając najlepsze trasy przelotu i spaceru. Dziękujemy Francesco Schenalowi i Patrickowi Gasperiniemu!