PAMIĘĆ LODU
ZACHOWAJ PAMIĘĆ O LODZIE DLA PRZYSZŁYCH POKOLEŃ
Pamięć Lodowa
Ice Memory to międzynarodowy program stworzony w celu udostępniania na nadchodzące dziesięciolecia i stulecia archiwów i danych strong>na historii klimatu i środowiska, fundamentalnej zarówno dla nauki, jak i inspirującej polityki na rzecz zrównoważonego rozwoju i dobrostanu ludzkości mocny>. Celem Ice Memory jest zjednoczenie międzynarodowych społeczności naukowych i instytucjonalnych w następstwie utworzenia archiwum Antarktyki rdzeni lodowychz lodowców obecnie zagrożonych zmniejszania się lub znikania. Naukowcy są przekonani, że ten lódzawiera informacje o takiej wartości, że wymaga działań badawczych nawet na próbkach zanikłych lodowców.
Ice Memory to wspólny program Uniwersytetu Grenoble Alpes, Uniwersytetu Ca' Foscari w Wenecji, francuskiego krajowego instytutu badań nad zrównoważonym rozwojem ( >Ird), Cnrs, Cnr oraz z Francuskim Instytutem Polarnym (IPEV) i Narodowym Programem dla Antarktyki Badania (Pnra) dotyczące działań na stacji Concordia na Antarktydzie. Patronatem Ice Memory objęte są komisje włoskie i francuskie UNESCO. AKU jest sponsorem technicznym projektu.
Ale jaki związek istnieje między rdzeniami lodowymi a klimatem?
Naukowcy zaangażowani w projekt wyjaśniają nam, jak poprzez badanie mikropęcherzyków powietrza uwięzionych w lodzie można poznać skład samego powietrza: obecność lub brak niektórych gazów, takich jak gazy cieplarniane, lub stężenie dwutlenku węgla. Śnieg, który spadł tysiące lat temu (miliony w przypadku rdzeni pobranych na Antarktydzie) i przekształcił się w lód, zachowany pod warstwami innego śniegu, zawiera dane, które można teraz badać. Co więcej, dzięki stratyfikacji możliwe jest prześledzenie dokładnego okresu, do którego należą próbki lodu, i porównanie ich w celu uzyskania ewolucji warunków na naszej planecie. Mały bąbel powietrza zawiera mikrokosmos będący dokładną fotografią okresu, w którym była uwięziona, aż do przybycia badaczy.
Gdy wiertło rdzeniowe przewierca się przez lodowiec do podstawy, każda warstwa śniegu i lodu, przez którą przechodzi, odzwierciedla stan klimatu, zanieczyszczenia i atmosfery w kolejnym okresie lat i są najlepszym i jedynym naturalnym świadectwem, jakie mamy z danego okresu. Najgłębsze warstwy są również najstarsze i sięgają stuleci lub tysiącleci wstecz. Czasami w podstawie lodowców można znaleźć warstwy i dane pochodzące z ostatniego zlodowacenia, około 20 000 lat temu.
Cel dziedzictwa
Cały projekt ma na celu zebranie informacji o zmianach klimatycznych, które zachowały się w małych pęcherzykach powietrza uwięzionych w starożytnym lodzie mocny>.
Projekt Ice Memory nie ogranicza się do badania stanów lodu, ale także do jego konserwacji. Myśląc o przyszłym rozwoju metod badawczych, badacze uratowali lód przed pewnym stopieniem. Na Antarktydzie utworzono lodową „bibliotekę”, w której rdzenie lodowe pobrano z lodowców, którym obecnie grozi kurczenie się lub zaniknięcie. Unikalne i niepowtarzalne archiwum. Ponad 10 000 lat miejsc i wydarzeń. W DomeC na płaskowyżu Antarktycznymzostaną one zachowane pod egidą Międzynarodowej Fundacji w jaskini specjalnie przygotowany, bezpieczny przed skutkami zmian klimatycznych, jako prezent dla przyszłych pokoleń.
Jeśli nasze wspaniałe lodowce do roku 2100 rzeczywiście, zgodnie z przewidywaniami, prawie całkowicie znikną z Alp, to samo nie stanie się z zachowaną w nich pamięcią.
Przykład Epiki
„Aby lepiej zrozumieć reakcję klimatu Ziemi na ciągłe emisje i w związku z tym podjąć konkretne działania łagodzące i adaptacyjne, konieczne jest spojrzenie w przeszłość – wyjaśniają badacze. – Trzeba bowiem zrozumieć, jak klimat zareagował na naturalną cykliczność zmian poziomu gazów cieplarnianych >. Dzięki rdzeniom lodowym możliwa jest rekonstrukcjatej cykliczności”.
Emblematycznym przykładem jest rdzeń europejskiego projektu EPICA, wydobyty na Antarktydzie i o długości ponad 3000 metrów, dzięki któremu udało się możliwe jest rekonstruowanie historii klimatu Ziemi na przestrzeni ostatnich 740 000 lat poprzez rozpoznanie lodowcowych i interglacjałów cykli, które następowały po sobie w czasie. Poszczególne rdzenie wydobyte z lodu alpejskiego, na przykład na Monte Rosa i Ortles, umożliwiły odtworzenie ewolucji klimatu aż do ponad 5000 lat temu pomimo mniejszych głębokości wierceń (70-80 metrów).